sznica-grzesznik). W nagłosie cCajg, cajghauz, cajgwart,z n
sznica-grzesznik). W nagłosie cCajg, cajghauz, cajgwart,z niem. powstało również z k- (cesarz z kai- Zeug, 'narzędzie' (od ziehen, 'cią sar), ale tu wchodzi w grę i sk-, gnąć'), Zeughaus ('arsenał'), Zeugi postaci słowne chwieją się mię wart; okazują się i odmienne: cejkauz, cedzy cz- a c-, co mimo wszystko ze wspom- gauz; od nas na Ruś; »ceykhaus nianem powyżej mazurzeniem nic nie rozmaitej armaty pełen «, Wargoma spóinego; p. czyjś, czuć itd.- cki r. 1609. Swojem ć, jak dz, ś i t d , wyróżnia Cal, calowy, od nas na Ruś; u Sło się polszczyzna od innych języków waków, Czechów, Łużyczan z o (ó), słowiańskich najdosadniej. col, coul; z niem. Zoll, 'klocek Cacko, wycacany, »mazowieckie* drzewny'. w miejsce czaczo, czaczko, jedynie Całta, w 15. i 16. wieku ogólne; używanego w 16. i 17. wieku (Rej, r. 1172 colt; z niem. Zelten, czes. Potocki nie znają innej postaci); colta, 'strucla', por. Lebzelten dzi więc w figliku Rejowym: »dwa się siejsze, o 'pierniku'. pięknie ubrawszy, czaczem miano cały, cal (ocala puścić«, cale wali*, »żeście czaczo, fakt*, i wcale, z pierwotnej rodzaje rze »siła tu małych dzieci czaczem czownikowej), całek, całkiem; całko grają*, »a też czaczka niedługo*. — wać, całkowity, całość, całuszka Nazwa dla 'zabawki* (i 'stroj nisia') (o 'chlebie'); ocalić, ocalenie; calec urobiona od czadź, czac, czacz, i calizna, o 'ziemi nieru-zanej, twar w 15. i 16 wieku dobrze znanego, co dej' (»ziemię wykopać aż do ca* 'nagrodę (w zapasach, gonitwach)' lizny*); całki, o 'rzepie krajanej oznaczało, łac. bravium, a później w plastry i tak suszonej'; cało zeszło na 'zabawki', 'śmieci', jako kształt; całować, pocałować, poca kupa bez składniki: »rzuć w czacz łunek, całus. Prasłowo; znaczy cukry i orzechy*, »czacz porzuci 'zdrowy'; cerk. ceł, 'zdrów', 'cały snadnie*, Górnicki 1566 r. U Po (nienaruszony)', céliti 'leczyć (uzdra tockiego bywa i nieodmienne cza- wiać)', cêlèa, 'kurację', cełomądr czu: »(piastunka dziecięciu) różne (rus cełomudryj), 'skromny', 'dzie ukazuje czaczu*, »im dzieciom piękwiczy' celowali, 'pozdrawiać'. Przy niejsze mafka daje czaczu*, udaw pozdrawianiu, gdy sobie ceł, 'zdrów' szy do zabawy czaczu*, obok od (lub; jeszcze Kochanowski tak Ba miennego: »lada zbędzie czaczem*,torego pozdrawiał) mówiono, i męż »te powierzchowne czacza*, »nam czyźni ustami się dotykali; w 16 tak śliczne śmierć wydziera czacza*. wieku uchodziło to za barbarzyństwo Wyraz czac średniowieczny, więc nie ruskie, ale w 17. w. do tego wró z tureckiego wzięty, ale z czeskiego, ciliśmy ponownie i do dziś zatrzy gdzie czac i czacz, czaczany i czenmali; stąd nabrało całować nowe czany ogólne, i na czędo, 'potomek' wartość 'całusa'; krzyż całowano (p. szczątek) podkreślają. Por. Czacki. przy przysiędze, na Rusi ogólnie. Gaf, oraz zbir, z włosk. zaffo samo było u wszystkich Sło (a to z niem. Zapfen, właściwie wian; jedyni Bułgarzy mają cèrjû 'szpunt') i sbirro, birro, 'oprawca', i cer, w miejsce 'leczę', 'lek', z r za 'policaj'; caf dziś zapomniany, znają miast l. Na Litwie słowo zaginęło, okazuje się w Prusiech: kailustiskan, 'zdrogo Serbowie i Słowieńcy. całun — cech 56